Zomaar een dag in Willemstad...

Het is een uur of negen in de ochtend. Ik stap in mijn hemdje, rokje en op mijn slippertjes naar buiten. Heerlijk dat ik niet na hoef te denken over wat ik aan zal trekken. Het zonnetje schijnt en de lucht is blauw met nauwelijks een wolkje te zien. Ik merk dat het de laatste tijd steeds warmer wordt. Ik kan me zelfs niet meer herinneren wanneer het voor het laatst geregend heeft.

Ik loop richting de bushalte. Tegenover de bushalte zie ik een moeder met haar dochter een woonwijk inlopen. Een woonwijk die bekend staat als een gevaarlijke buurt, waar je ’s avonds beter niet kunt komen. Een woonwijk waar de armoede vanaf straalt, maar toch nog wat lijkt door de gekleurde huisjes die er staan.

Ik steek mijn hand uit en er stopt een klein busje waar je ongeveer met 12 personen in kunt zitten. Ik stap in en groet met 'bon dia'. Ondertussen probeer ik al bukkend en bijna struikelend een plekje te vinden. Ik kijk naar buiten en zie veel snacktentjes waar Antilliaanse mannen zich hebben verzameld om een praatje te maken. Ik vraag me af wat voor werk ze doen, of ze überhaupt werken of dat ze alles gewoon op hun 11.30ste doen. En dan de Chinese minimarkets waar je alles kunt kopen wat je nodig hebt, waar je bankjes hebt staan om een soort van gezellig theekransje te houden. Ik zie dat hier ook gretig gebruik van wordt gemaakt. Snacktentjes en minimarkets waar je als vrouw gegroet wordt met ‘dushi’ of schatje.

Ik bedenk me dat het hier allemaal zo simpel gaat en zo relaxt. Mensen maken zich niet druk om de tijd. Onderweg kijk ik naar de woonwijken die gelegen zijn in de zijstraatjes van de grote weg. Woonwijken, waarbij de ene nog armoediger is dan de andere. Een woonwijk waar ik me ’s avonds niet laat zien.

Ik schrik op door een gevaarlijke manoeuvre van de buschauffeur. Gelukkig is het verkeer hier redelijk sociaal. Je wordt al snel voorgelaten en automobilisten wachten wel even als je wilt afslaan. Waardoor het lijkt alsof er een file ontstaat, maar ook dit lost zich weer snel op.

Op het busstation in Otrabanda stap ik uit. Er zitten mensen te wachten en wanneer er een busje aan komt, stormen ze met z'n allen op de bus af, zodat ze verzekerd zijn van een plekje. Ik loop richting de winkelstraat. Ik bekijk de etalages van de winkels en ze lijken allemaal op elkaar. Door de vele artikelen die in de etalage staan, wordt het mij niet duidelijk welke winkel nu leuk is om even rond te snuffelen. Ik stap een winkel binnen en vervolgens word ik bij elke stap die ik zet achtervolgd, totdat ik de winkel weer verlaat. Iets waar ik al helemaal aan gewend ben.

Otrabanda, een winkelstraat met een supermarkt, in elke winkel een airco waar je even kunt afkoelen, omdat het buiten zo warm is, kraampjes met veel souvenirtjes die voor weinig geld worden verkocht, een lokale snacktent onder de viaduct. Een snacktent waar de lokale bevolking zich heeft verzameld om een warme maaltijd te nuttigen compleet met rijst en bakbanaan.

Ik kijk om me heen en ik zie Antilliaanse vrouwen met kroeshaar, gevlochten op verschillende manieren of ze hebben hun haar gestyled. Allemaal hebben ze nepnagels met hele kunstwerken die wel een paar centimeter boven de vingertoppen uitsteken. Ik zie vrouwen hier lopen met de veel te strakke broeken en glittertruitjes. Om het outfit af te maken, hebben ze ook nog gelakte schoenen met enorme naaldhakken.

Ik kom langs een speeltuin waar moeders zitten te kletsen. Soms lijkt het net alsof ze ruzie maken, maar als ik goed kijk naar de emoties op hun gezicht, zie ik dat ze gezellig met elkaar aan het kletsen zijn. De kinderen zijn leuk aan het spelen. Het valt me op dat de moeders meer aan het socializen zijn dan dat ze hun kinderen in de gaten houden. Even verderop, op een taxiplaats, zijn de chauffeurs aan het dominoën.

Wanneer ik over de pondjesbrug naar Punda loop, is het alsof ik weer in een heel andere wereld ben. De huizen zien er hier een stuk beter uit dan in Otrobanda. Er zijn meer toeristen, duurdere winkels en veel terrasjes en restaurantjes. Punda dat bekend staat om zijn drijvende markt. Waar de marktlieden vanuit Venezuela met hun bootjes naar Curaçao komen om groente en fruit te verkopen.

Curaçao, een eiland dat verschillende werelden kent. Er is armoede, maar ook rijkdom. Veel Nederlanders wonen hier in een luxe huis met de zee of zwembad in de achtertuin. Veel Antillianen moeten het doen met kleine vervallen huizen, waar ze met een groot gezin in wonen. En dan hebben we het nog niet gehad over de bijbaantjes die jongeren hier hebben. Voor een paar gulden pakken ze je boodschappentas in en brengen deze naar je auto, of ze tanken maar al te graag voor je, zodat ze wat kunnen bijverdienen.

Curaçao, waar alles gebeurt op zijn 11.30ste. Afspraken die je maakt zijn niet aan tijd gebonden of worden niet genoteerd. Waardoor je vaak weer een nieuwe afspraak moet maken.

Curaçao, een 'klein' eiland waar mensen zich wel een paar keer bedenken om richting westpunt te rijden, omdat 30 km te ver weg is. Waar vrouwen hun nagels lakken achter een loket, waar iedereen bij het horen van muziek gelijk met de heupen beginnen te wiegen, waar de politie zelf niet goed weet wat hun taken zijn, waar vrouwen met krulspelden in hun haar over straat lopen, waar kinderen zwemles krijgen in de zee en waar schoolgaande kinderen een uniform dragen.

Wat me nog het meest raakt is dat kinderen tot 's avonds laat opblijven en geen structuur of stabiliteit kennen; ze worden door iedereen opgevoed. Er zijn gezinnen waarin de vader nog in beeld is, maar er groeien ook genoeg kinderen op zonder hun vader. De moeder en meestal ook de oma zorgen dan voor de kinderen en kleinkinderen. Gezinnen waarin kinderen worden opgevoed door oma, tantes, ooms, (half)broers en (half)zussen. Gezinnen waar ik mee te maken heb in mijn werk. In de praktijk zie ik wat dit met kinderen doet. Je kunt zien dat er vaak geen sprake is van opvoeden. Wat me het meest opvalt, is dat kinderen emotioneel achter lopen in hun ontwikkeling. Niet weten hoe ze met bepaalde situaties en emoties om moeten gaan.

Volgende week ga ik op tienerkamp met tieners die al heel wat meer hebben meegemaakt in hun leven dan ik in 23 jaar. Wat ben ik dankbaar dat ik deze kinderen mag opvangen om op die manier ze een stukje toekomstperspectief te bieden.