Even helemaal weg......

Daar stonden we dan op Hato, het vliegveld van Curaçao. De koffers ingepakt om lekker een paar dagen naar Bonaire te gaan. Na ingecheckt te hebben, konden we de roltrap op naar boven. Even dacht ik aan het moment dat nog gaat komen... Over 3 maanden sta ik hier ook, maar dan ga ik terug naar Nederland. Gelukkig hadden Marlieke en ik een andere bestemming, namelijk Bonaire.

Eenmaal bij het vliegtuig(je) aangekomen, kon ik me niet voorstellen dat we met zo’n klein toestel gingen vliegen. Een vliegtuig waar je met 17 personen in kon zitten. Onze bagage werd ingeladen en we mochten plaatsnemen. Ik hoorde de motoren starten en de propellers begonnen te draaien. Het vliegtuig maakte een enorme snelheid om op te stijgen. Op dat moment begonnen de zenuwen toch wel een beetje toe te slaan! De gedachte of dit vliegtuigje ons veilig naar Bonaire zou brengen, kwam al snel in mij op. Het heeft namelijk veel weg van de busjes hier op Curaçao. Je zit dicht op elkaar, smalle in- en uitgang, uitgezakte stoelen en een klein riempje om je mee vast te maken.

Eenmaal in de lucht vond ik het wel heel bijzonder en kon ik de charme van zo’n klein vliegtuigje ook inzien. We bleven onder de wolken vliegen. Na 15 minuten werd de daling ingezet. Mijn hart begon weer te bonzen en uiteraard had ik de angstige gedachte of het allemaal wel goed zou gaan. Dit ging allemaal prima en we stonden al vrij snel op de grond. Het was een ontzettend leuke ervaring om met zo’n vliegtuig te vliegen.

Het was ’s avonds laat dat we aankwamen op Bonaire. We werden op het vliegveld opgewacht en naar ons appartement gebracht. Een leuk gekleurd appartementje, genaamd Trupial.

Om ons weekend in te luiden, hebben we natuurlijk een heerlijk roséetje gedronken. De volgende ochtend hebben we een auto geregeld en zijn we naar Kralendijk, hoofdstad van Bonaire, gereden. Dit is een lange winkelstraat met een mooie boulevard. Om nog meer van het eiland te zien, zijn we met de auto op ontdekkingstocht gegaan. Onderweg kwamen we slavenhuisjes en enorme zoutpannen tegen. Ook de zee was ontzettend mooi om te zien; het water is heel helder blauw.

Het eiland Bonaire is veel rustiger dan Curaçao. Het is uitgestrekter en veel kleiner. Op Curaçao is er altijd geluid, ook wanneer je slaapt, maar hier zaten we bij ons appartement en hoorden we amper geluiden. Geen muziek, geen honden en nauwelijks auto’s. Op Bonaire is de hele kustlijn een 'strand' met veel rotsen en keien. Op Curaçao heb je verschillende stranden met gewoon zand. De verschillende stranden op Curaçao vind ik mooier en spreken mij meer aan, omdat je elke keer weer naar een andere strand kunt gaan.

Om toch een beetje het uitgaansleven van Bonaire te verkennen, zijn we naar een salsa avond geweest. Dat kwam wel goed uit, omdat ik de avond voordat we naar Bonaire gingen, een proefles salsa heb gehad. Ik kon dus wel een dansje wagen met de basic steps die ik heb geleerd. Dus daar zaten we dan in Karel’s bar, klaar om de salsa te dansen… Een beetje jammer dat dit hele festijn niet doorging, want er werd geen salsamuziek gedraaid en de voetjes gingen ook niet van de vloer. Mijn salsa pasjes laten showen, ging dan ook helaas niet door.

Ook zijn we naar het noordwesten van Bonaire geweest. Hier ligt een mooi en groot natuurpark, genaamd Nationaal Park Washington-Slagbaai. Het is een park met veel natuur en een grote variatie aan landschappen. Het landschap is dor, droog en er ligt veel zand. Je hebt grote vlakten met bloeiende bolcactussen en huizenhoge zuilcactussen, maar ook begroeide heuvelruggen en een groot meer met ontzettend veel flamingo’s.

Ik heb veel van het eiland gezien met onze Suzuki Jimmy en echt genoten van de rust. Wat was het heerlijk om echt het gevoel te hebben gehad om er even lekker tussenuit te zijn geweest.