Niet twijfelen, gewoon springen

Ik hoor mijn hart bonzen, mijn benen beginnen te trillen en ik bedenk me ondertussen dat hoe langer ik de sprong uitstel, het steeds moeilijker wordt om te gaan springen. Elke keer als ik naar beneden kijk, wordt de angst groter. Ook de twijfel of het wel goed zal aflopen, helpt niet echt mee om de sprong te wagen.

Zo eenvoudig was de sprong van de Playa Forti niet. Nu ik dit verhaal aan het schrijven ben, krijg ik alweer kriebels in mijn buik. We waren 's ochtends op tijd vertrokken richting Playa Forty. In de auto merkte ik al dat ik nogal zenuwachtig was. Ik vond mezelf opvallend rustig en dat had alles te maken met de sprong van de hoge rots. Ik vroeg mezelf af waarom ik zo graag deze sprong wilde gaan doen. Terugkrabbelen kon niet meer, want we reden speciaal hiervoor naar Playa Forti. Ik wilde ervaren hoe het was om van zo'n hoge rots de diepte in te springen.

Playa Forti was in zicht! Ik zag de hoge rots al waar ik vanaf ging springen. De rots is gelegen naast een restaurantje met daarbij genoeg mensen die het allemaal heel spannend vonden.

Heel snel trok ik mijn kleren uit en ik voelde dat ik de moed verzameld had om te gaan springen, maar niet voordat ik mijn bikini goed had aangesnoerd, want anders zou ik deze verliezen door de sprong. Ik liep naar het plateau, ik keek naar beneden en toen zonk de moed mij in de schoenen. Moet ik hier vanaf springen! Wat is het hoog! Hoe kom ik terecht in het water en hoe moet ik springen! Op dat moment begon mijn hart te bonzen en mijn benen te trillen. Ik voelde de angst, maar de gedachte dat ik na de sprong trots op mezelf kon zijn, hielp mij om niet op te geven.

Mijn huisgenoten stonden allemaal gereed met hun camera's, zodat de sprong vastgelegd werd. Telkens als ik de moed verzameld had om te gaan springen, was daar de angst om verkeerd terecht te komen en het nog voor mij onbekende gevoel dat ik tijdens de sprong zou hebben, te overheersend, waardoor ik het telkens uitstelde. ‘Dan tellen we af, bij 1 ga je springen’! Zelfs dat hielp mij niet om te gaan.

Zo had ik minstens 45 minuten nodig om de moed te verzamelen en te gaan springen. Het ‘publiek’ zat nog steeds mee te genieten. Je kon van de gezichten aflezen dat ze je voor gek verklaarden. Na die 45 minuten bedacht ik me dat ik allang had kunnen springen en dat ik in het water zou liggen, nagenietend van de sprong. Op dat moment bedacht ik me geen moment. Ik liep het plateau op en ben zo het water in gesprongen, alsof de sprong maar weinig voorstelde. Wel met de kans dat ik niet goed op de foto zou staan, omdat mijn huisgenoten niet meer hun camera’s gereed hadden. Na 45 minuten wisten ze op een gegeven moment ook niet meer wanneer ik zou springen.

Tijdens de sprong voelde ik mezelf naar beneden suizen. Ik dacht nog tijdens de sprong: ‘hoe kom ik terecht in het water, ik moet mijn armen en benen gestrekt houden’. Op de één of andere manier lukte mij dat niet met als gevolg dat ik verkeerd terecht kwam. Ik voelde mijn rug en mijn billen, maar de kick van de sprong, de plons in het water, waarbij ik heel diep naar beneden werd gezogen, was groter. De gedachte dat ik het had overleefd zonder arm- of beenbreuken, maakte alles weer goed.

Eenmaal weer boven op de Playa Forti, kon ik de andere meiden die nog moesten gaan springen, moed inspreken. Ik voelde in ieder geval heel erg met ze mee. Ik was heel blij dat ik was gesprongen, omdat het een bepaalde kick geeft, maar wel met de gedachte dat ik dit één keer heb gedaan en nooit weer ga doen. Ik heb in ieder geval mijn bewijs dat ik heb gesprongen.

Na de sprong wilden we naar Playa Kalki. Dit zou een mooi strand zijn. Onderweg kwamen we langs Watamula waar we ook een kijkje hebben genomen. Het blijft leuk om nog meer van het eiland te zien. Watamula wordt het noordelijke deel van het eiland genoemd. Watamula is te vergelijken met Shete Boka, maar dan in het klein. Ook hier zie je de woeste zee, rotsen en een kale, dorre vlakte. Je loopt over een soort van vulkaanlandschap met op sommige plekken grote gaten. Je moet dan ook goed uitkijken waar je loopt. Na een complete fotoreportage te hebben gemaakt van de omgeving, hebben we heerlijk op het strand Playa Kalki gelegen, waarbij we hebben genoten van het mooie uitzicht.

Ik woon nu alweer 5 weken op het eiland. Wat gaat de tijd snel en ik geniet nog steeds van alles wat ik doe en zie. Zo kan ik nog steeds genieten van Punda en Otrabanda of wanneer ik in een busje naar mijn werk word gereden. Je ziet dan hoe relaxt de mensen hier zijn. De buschauffeurs die tijdens hun rit even een stop maken om wat te eten en te drinken. Ze staan er niet bij stil dat er ook nog mensen zijn die op tijd op hun werk moeten zijn. Dit heeft toch ook wel zo zijn charme.

Ook merk ik dat ik mijn werk steeds leuker begin te vinden. Ik leer de kinderen kennen en zij mij, waardoor er een hechtere band ontstaat. Ik ben gerichter bezig met wat ik wil bereiken in het werken met deze kinderen. Hierbij kun je denken aan hoe de stichting nog professioneler kan worden. Genoeg uitdaging dus!

Deze maand werken we over het thema 'het weer'. Heel boeiend om hier met de kinderen over te praten, want natuurlijk hebben we het ook gehad over de sneeuw. Dit is iets wat de kinderen nog nooit in het echt hebben gezien. Ik vroeg aan de kinderen of ze wisten bij hoeveel graden er sneeuw valt. Ik kreeg uiteenlopende antwoorden, maar allemaal kwamen ze bij een tropisch temperatuurtje uit van ongeveer 23 graden. Veel kinderen gaven aan dat ze graag een keer in de sneeuw wilden spelen en het wilden proeven. Zulke gesprekken blijven leuk, omdat je praat over een onderwerp waar de kinderen zich nauwelijks iets bij voor kunnen stellen.

Waar ik erg blij mee ben, is dat ik met een leuke groep kinderen werk. Ze zijn enthousiast en gemotiveerd. Hierdoor merk ik bij mezelf dat ik ook mijn best doe om ze een leerzame, een gevarieerde aanbod aan activiteiten, gezellige en ontspannende middagen te bezorgen.