Curaçao: zon, zee, strand en ongedierte!

Aaahhhh!!! Mijn grootste nachtmerrie is uitgekomen! Ik heb een muizen- en rattenplaag in mijn huis. Afgelopen week zijn er in ons huisje 4 ratten gesignaleerd en muizen die volgens mij niet op één hand te tellen zijn!

Het begon op een avond. Ik lag te slapen en ik werd wakker van een knagend geluid en van voetstapjes die ik hoorde over de vloer. Ik deed het licht aan en ik zag een bruine viervoeter met een lange staart. Het huilen stond mij nader dan het lachen en het zweet brak me uit... Dit was duidelijk een rat! Wat was ik blij dat ik mijn kamer deelde met een huisgenootje. Met een fluisterend en angstige stem riep ik haar naam. Gelukkig werd ze wakker en was ze zo vriendelijk om op onderzoek uit te gaan... Ze kwam met de verschrikkelijke mededeling dat er nog wel 4 ratten rondliepen. Ik vraag mij af hoe ik aan mijn nachtrust kom, nu ik omringd ben door dit ongedierte!

Dit is dan even een minder leuk bericht vanuit het zonnige Curaçao, maar verder gaat het goed. Ik ben hier nu twee weken, maar het lijkt wel of ik hier al veel langer zit. Ik heb het hier nog ontzettend naar mijn zin en ik geniet van elke dag. Ik werk overdag en als ik vrij ben, voel ik me net een toerist. Ik kom op veel nieuwe plekken en ook het weer werkt natuurlijk mee aan het vakantiegevoel.

Ik ben deze week begonnen met werken en het bevalt me goed. De kinderen zijn enthousiast en ik heb leuke collega’s. Het blijft een fijne gedachte dat ik deze kinderen kan helpen. De kinderen zijn vrolijk, ondanks de armoede waarin ze leven. Wanneer ik de kinderen zie genieten op Embrace doet me dit goed. Ik zie ook dat het contact tussen mij en de kinderen steeds beter gaat. Een glimlach en een omhelzing, zijn hier voorbeelden van.

Een hele week werken, was redelijk vermoeiend. Heerlijk om dan tussendoor een bezoekje te kunnen brengen aan het strand om weer de nodige energie op te doen en natuurlijk voor het kweken van een bruine tint. Nu moet ik zeggen dat het witte er aardig af is, maar het kan natuurlijk altijd bruiner. Gelukkig heb ik hier nog een heel aantal maanden de tijd voor. Ik was vorige week alleen nog maar naar strand Hook's Hut geweest en dat kon dus echt niet volgens mijn huisgenootjes. Deze week ben ik naar Mambo, Blue Bay en Jan Thiel geweest. Ik vond Hook's Hut al een mooi strand, maar nu ik deze drie stranden heb gezien, weet ik dat er nog veel te ontdekken en te zien valt. Dus paps en mams, jullie kunnen uitzien naar een heel mooi stukje Curaçao.

Ik geniet nog steeds van het wandelen in Punda en Otrobanda. Het zijn wijken die Curaçao typeren, zoals de gekleurde huizen, handelskade en de pondjesbrug. Wanneer er een groot cruiseschip binnen vaart, kan je niet over de pondjesbrug en moet je met de pondjesboot. Dit vind ik echt geweldig en zo geniet ik telkens opnieuw van de dingen die ik doe en van wat ik zie.

Waar ik ook steeds meer aan begin te wennen, zijn de bustijden die hier ontbreken en hoe oncomfortabel je in de busjes zit. Zo ging ik dinsdag met een busje vanaf het werk naar huis. Ik zat al naast een nogal gezette Antilliaanse vrouw die bijna twee stoelen in beslag nam, maar gelukkig kon ik nog redelijk zitten op mijn eigen stoeltje. Totdat het busje stopte bij een bushalte en ik nog twee gezette Antilliaanse dames naar het busje zag rennen. Wat ik had verwacht, gebeurde ook... Eén van de dames ging voorin zitten, maar de andere dame nam plaats naast mij. Nu was het enige voordeel van beklemd zitten in een vreselijke zweetlucht, dat ik geen gordel nodig had, zodat ik bij een spontane remactie van de buschauffeur in ieder geval op mijn stoel bleef zitten. Na 10 minuten beklemd zitten, bedacht ik me dat ik beter het laatste stuk kon gaan lopen naar huis en ben ik eerder de bus uitgestapt. Waarop je je afvraagt of je hier goed aan doet, omdat er mannen zijn die je telkens naroepen: ‘hé dushi’ of nog erger; naast je gaan rijden en het lef hebben om 5 minuten lang te vragen of je mee wilt rijden.

Comfortabele busritten zal ik zeker niet meemaken op dit eiland. De buschauffeurs nemen het gevaar niet zo serieus. Ze scheuren hard door de bochten, halen in voor een bocht, terwijl er niet veel verderop een tegenligger aankomt. Misschien raak ik nog gewend aan het rijgedrag van de buschauffeurs.

Nu ik het toch over een vervoersmiddel heb, besef ik nu dat ik echt alle vervoersmiddelen heb gehad hier op het eiland. Het enige wat nog ontbrak, was het rijden in een auto en dat heb ik nu ook gedaan. Ik vond het spannend om hier te rijden, omdat ze wel regels hebben, maar dat is niet terug te zien aan het rijgedrag van de mensen. Automobilisten halen je hier rechts en links in, rijden door rood en spookrijden is ook niet vreemd. Je moet hier goed opletten, want het kan maar zo zijn dat een auto plotseling op de rem trapt en afslaat zonder richting aan te geven. Zo zijn er wel meerdere gevaarlijke manoeuvres te benoemen. Genoten heb ik wel van het ritje in de auto.

Waar ik het nog niet over heb gehad, zijn de muggenbulten. De eerste week en aan het begin van de tweede week had ik nog nergens last van. Dus ik ging er vanuit dat de muggen mij wel met rust lieten (een kat, wespen, muizen en ratten zijn al erg genoeg). Dat dit me dus bespaard bleef, was helaas niet het geval. Ik zit onder de bulten en ik kan je vertellen dat ze groot zijn en ontzettend jeuken, waardoor ze alleen nog maar roder worden; dit ziet er dan ook niet heel charmant uit.

Nu moet ik het toch even weer over de leuke dingen van het eiland hebben. Niet alleen heb ik deze week drie mooie stranden bezocht. Ik ben ook naar een salsa avond geweest, genaamd Asia de Cuba. Hier worden de voetjes van de vloer gedanst met de meest mooie salsamoves. Wat ik hier vervelend aan vind? Ik kan niet salsa dansen en zit er niet op te wachten om de dansvloer opgesleurd te worden. Misschien dat ik ooit nog een keer de salsamoves onder de knie krijg. Tot die tijd blijf ik veilig langs de zijlijn staan.

Zoals je kunt lezen, heb ik weer genoeg dingen beleefd. Ik ben van plan om nog veel meer te zien van het eiland. Ik geniet nog van elke dag.